Not known Details About بیماری پارکینسون در چه سنی رخ می دهد

Not known Details About بیماری پارکینسون در چه سنی رخ می دهد

Blog Article

پیوند سلول بنیادی که با استفاده از اضافه کردن نورون‌های مصرف‌کننده دوپامین در مغز انجام می‌شود.

دیگر داروهایی که ممکن است برای پارکینسون تجویز شوند، عبارت‌اند از: آپومرفین، بنزتروپین، آمانتادین و داروهای آنتی‌کولینرژیک. همه‌ی این داروها می‌توانند در کنترل علائم کمک کنند.

یک فرد مبتلا به پارکینسون ، گاهی چندین علامت را به طور همزمان تجربه می کند ؛ بررسی تاریخچه پزشکی و ارزیابی فیزیکی شما ، موضوع اصلی در اولویت بندی بعنوان بخشی از استراتژی مدیریت ، در نظر گرفته می شود.

برای درمان بیماری پارکینسون از داروهای مختلف استفاده می‌شود که باعث می‌شود سلول‌های تحلیل رفته دوباره تحریک شوند تا بتوانند دوپامین بیشتری را تحریک کنند و تعادلی در مغز برقرار شود.

پارکینسون، اختلال سیستم اعصاب مرکزی است که در آن قسمتی از مغز که مسئول حرکات است، درگیر می شود. تخریب عصبی می تواند منجر به کاهش سطح دوپامین شود، ماده شیمیایی مغز که حرکات را کنترل می کند. دوپامین، نقش مهمی را در عملکردهای فیزیکی و ذهنی بر عهده دارد که از جمله آن ها می توان به حرکات اختیاری، ادراک و یادگیری، خلق و خو، حافظه، رفتارهای عمومی اشاره کرد.

خوش بختانه با پیشرفت های صورت گرفته در زمینه روش های جراحی، امکان تسکین علائم شدید این بیماری وجود دارد.

شاید دوست داشته باشید بدانید عاقبت بیماری پارکینسون چه می شود؟؟ آیا بیماری پارکینسون کشنده است؟؟ (مطالعه بیشتر: بیماری پارکینسون چیست؟)

اما در هر صورت ، تشخیص ، ارزیابی و درمان این بیماری از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است.

دکتر سمیرا یادگاری متخصص بیماری‌های مغز و اعصاب (نورولوژی) دریافت نوبت

بیماری پارکینسون با وجود برخی علائم قابل تشخیص مشخص می شود. این علائم شامل لرزش یا لرزش غیرقابل کنترل، عدم هماهنگی و مشکلات صحبت کردن است.

پارکینسون با دو دسته‌ی اصلی علائم همراه است: ۱. علائمی که روی توانایی‌های حرکتی فرد تأثیر می‌گذارند و به بُروز مشکلات حرکتی نظیر لرزش و سفت شدن عضلات منجر می‌شوند؛ ۲. علائم غیرحرکتی نظیر درد و از‌دست‌دادن حس بویایی و زوال عقل هستند. فرد مبتلا ممکن است چگونگی تشخیص بیماری پارکینسون به تمام این علائم دچار نشود و نمی‌توان پیش‌بینی کرد این علائم چقدر شدید خواهند بود یا اینکه سرعت وخامت آن‌ها چگونه است.

در آخر این که نورولوژیست باید حفظ تعادل بیمار را در حالت ایستاده و همراه با هل دادن جزئی بیمار نیز بررسی نماید.

 وضعیت خود را بررسی کنید و صاف بایستید.  این به شما کمک می کند تا کمتر حرکت نامنظم داشته باشید.

تاکنون هیچ گونه ‌آزمایش خاصی برای تشخیص آن وجود ندارد. لذا تشخیص این بیماری امری دشوار است. عموما پزشکان برای تشخیص این بیماری ویژگی‌ های اساسی اختلال حرکتی در فرد را مورد بررسی قرار می دهند.